សមាជិកគ្រួសារស្ទើរទាំងអស់ស្លាប់ដោយសារជាប្រជាជនភូមិភាគបូព៌ា
(ស្វាយរៀង) ៖ កែវ សាម៉ាក់ អាយុ៥៧ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នរស់នៅភូមិត្រពាំងព្រីង ឃុំអង្គប្រស្រែ ស្រុករមាសហែក ខេត្តស្វាយរៀង។
សាម៉ាក់ បានរំលឹករឿងរ៉ាវពីរបបខ្មែរក្រហមប្រាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តកម្ពុជាជំនាន់ទី៨ ថាពេលដែលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចគាត់មានអាយុប្រហែល១៣ឆ្នាំ ត្រូវបានបំបែកឲ្យរស់នៅឆ្ងាយពីឪពុកមា្តយ និងប្អូនៗដែលគាត់ជាកូនបងគេ។ ចំណែកសត្វពាហន និងទ្រព្យសម្បត្តិត្រូវប្រមូលយក និងប្រើប្រាស់ជាកម្មសិទ្ធរួមរបស់អង្គការ។ អង្គការបានបែងចែកចាន និងស្លាបព្រាម្នាក់មួយៗសម្រាប់គាត់ និងប្រជាជនដទៃទៀត។
សមាជិកគ្រួសារផ្សេងៗទៀតរបស់ សាម៉ាក់ ត្រូវរស់នៅនិងធ្វើការកន្លែងផ្សេងៗគ្នាក្នុងសហករណ៍ទៅតាមតាមប្រភេទអាយុ។ ចំណែករបបអាហារវិញមិនអាចហូបដូចរបប លន់ នល់ ទៀតទេ ពោលគឺត្រូវទទួលរបបតាមការកំណត់ និងរៀបចំដោយអង្គការ។
សាម៉ាក់ បាននិយាយថា «ខ្ញុំទទួលបានអង្ករមួយក្តាប់ដៃ និងជួនកាលទទួលបានបបរមួយកូនចានចង្កឹះ។ ក្នុងនាមជាកុមារខ្ញុំមិនទទួលបានការសិក្សាអប់រំ និងហូបឆ្អែតទេពេញមួយរបបខ្មែរក្រហម ខ្ញុំត្រូវបេះបន្លែ និងស្លឹករុក្ខជាតិផ្សេងៗទៀតហូប ដើម្បីមានកម្លំាងបំពេញការងារឲ្យអង្គការ»។ រីឯការងារវិញគាត់ត្រូវមើលគោក្របីជាមួយក្មេងៗដទៃទៀត នៅឆ្ងាយៗពីភូមិ ពីព្រឹកព្រលឹម រហូតដល់យប់ជ្រៅ។
រឿងរ៉ាវដែល សាម៉ាក់ ចងចាំមិនអាចបំភ្លេចបានក្នុងរបបនោះគឺកាលដែលអង្គការបាននាំសមាជិកគ្រួសាររួមមាន ឪពុក ម្តាយ យាយ និងប្អូនស្រីយកទៅសម្លាប់ដោយសារសមាជិកគ្រួសារគាត់ជាប្រជាជនភូមិភាគបូព៌ា។
ពេលក្រោយមក សាម៉ាក់ បានឃើញសំលៀកបំពាក់សមាជិកគ្រួសារត្រូវបានអង្គការឲ្យទៅអ្នកដទៃស្លៀកពាក់។ គាត់រន្ធត់ និងឈឺចាប់រកអ្វីមកជំនួសមិនបាន ប៉ុន្តែគាត់មិនហ៊ាននិយាយ បានត្រឹមប្រាប់គេថាឪពុកមា្តយរបស់គាត់កំពុងធ្វើការនៅសហករណ៍រោងបាយនៅពេលមានគេសួរនាំ ព្រោះខ្លាចជាប់ពាក់ព័ន្ធប្រវត្តិអ្នកភូមិភាគបូព៌ា។
សាម៉ាក់៖ «ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកគេនាំសមាជិកគ្រួសារខ្ញុំទៅយកទៅសម្លាប់ ខ្ញុំបានត្រឹមលួចយំមិនហ៊ានសួរនាំ…ព្រោះខ្លាចគេសម្លាប់ខ្ញុំដែរ ខ្ញុំនៅតែនឹកឃើញរឿងរ៉ាវនេះ រហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន ទោះបីជាកន្លងហួសទៅយូរយ៉ាងណាក៏ដោយ»។
ជារឿយៗ សាម៉ាក់ ត្រូវបានអង្គការហៅទៅប្រជុំដើម្បីធ្វើស្វ័យទិតៀន។ សាម៉ាក់ បានប្រាប់ទៅប្អូនប្រុសរបស់គាត់ថា ប្រសិនបើមានអ្នកសួរនាំរឿងគ្រួសារ ត្រូវប្រាប់ថា ពុកម៉ែកំពុងធ្វើការនៅសហករណ៍រោងបាយ។
ក្រោយពីការស្លាប់របស់សមាជិកគ្រួសារ សាម៉ាក់ បានខិតខំធ្វើការទ្វេដងទាំងឈឺទាំងជាលើសពីក្មេងដទៃទៀតក្នុងកងកុមារ ព្រោះគាត់ដឹងថា ប្រសិនបើគាត់ឈឺមិនអាចធ្វើការបានដឹងតែគេយកទៅសម្លាប់ចោលដូចសមាជិកគ្រួសារខ្លួនដែរ។
មួយរយៈក្រោយមក សាម៉ាក់ និងប្អូនត្រូវបានជម្លៀស ទៅខេត្តព្រៃវែង និងបន្តទៅខេត្តពោធិ៍សាត់។ រស់នៅពោធិ៍សាត់បានមួយរយៈរបបខ្មែរក្រហមបានដួលរលំ គាត់និងប្អូនក៏មានសេរីភាពអាចមករស់នៅស្រុកកំណើតវិញ ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនបឋមសិក្សាត្រពាំងព្រីងរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
បច្ចុប្បន្ន សាម៉ាក់ មិនមានជំងឺប្រចាំកាយទេ ប៉ុន្តែផ្លូវចិត្តរបស់គាត់វិញហាក់មិនរឹងមាំទេ គាត់តែងតែយំនៅពេលរំលឹកដល់របបខ្មែរក្រហម ដោយសារតែក្នុងរបបនោះគាត់បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារស្ទើរតែទាំងអស់ គឺនៅសល់តែគាត់ និងប្អូនប្រុសម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
សម្ភាសន៍ដោយ ព្រាប ច័ន្ទពិសី នៅថ្ងៃទី១៦ ខែមករា ឆ្នាំ២០២៤
អត្ថបទដោយ អេង សុខម៉េង