(ខេត្តព្រៃវែង) ឆេង​ សាម៉ន អាយុ៦៨ឆ្នាំ, មានស្រុកកំណើត និងសព្វថ្ងៃរស់នៅ ភូមិពាយនាយ ឃុំក្រាំងស្វាយ ស្រុកព្រះស្ដេច ខេត្តព្រៃវែង។ សាម៉ន មានឪពុកឈ្មោះ ឃឹម ឆេង និង​ម្ដាយឈ្មោះ ជា លន់។

សាម៉ន បានរៀបរាប់អំពីរឿងរ៉ាវពីរបបខ្មែរក្រហមថា នៅគ្រានោះគាត់​ត្រូវបានខ្មែរក្រហមតម្រូវឲ្យធ្វើការនៅស្រុកកំណើត ក្នុងកងចល័តនារីៗឃុំក្រាំងស្វាយ ហើយមានភារកិច្ច ជីកប្រឡាយ, ទំនប់, លើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែ និងធ្វើស្ថានីយបូមទឹក។ អង្គការ​បានកំណត់ថា ក្នុងមួយថ្ងៃ គាត់ត្រូវលើកប្រព័ន្ធភ្លឺស្រែឲ្យបានប្រវែង៩ម៉ែត្រ បើលើកនៅពេលថ្ងៃមិនគ្រប់ គាត់ត្រូវលើកពេលយប់បន្ថែមទៀត។ សាម៉ន និយាយថា ដោយសារពេលនោះនៅវ័យក្មេង និងខ្លាចអង្គការបង្អត់របបអាហារ ​គាត់អាចធ្វើតាមផែនការរបស់អង្គការបាន។ នៅការដ្ឋានរបស់សាម៉ន គាត់ឃើញយុវនារីម្នាក់លើកទំនប់រហូតដល់​ស្លាប់ ដោយសារតែជំងឺ, ការធ្វើការងារធ្ងន់ និងគ្មានអាហារហូបគ្រប់គ្រាន់។ របបអាហារនៅការដ្ឋាន មានតែបបរពីរវែក សម្រាប់ពីរពេល ក្នុងមួយថ្ងៃ (ព្រឹក និងថ្ងៃត្រង់)។ យុវជនដែលបំពេញការងារតាមផែនការកំណត់ អាចទទួលបាន​របបបបរផ្តល់​ដោយអង្គការ។

នៅរដូវវស្សា របបអាហារដែលសាម៉នទទួលបាន គ្រប់គ្រាន់ជាងរដូវប្រាំង។ អ្នកដាំស្លនៅរោងបាយ ទទួលបានអង្ករពីប្រធានសហករណ៍ច្រើនជាងនៅរដូវប្រាំង។ សាម៉ន និងប្រជាជនដទៃទៀតក្នុងភូមិពាយនាយ ទទួលបានរបបបាយ ប៉ុន្តែអាហារមិនសូវមានអនាម័យទេ។ សាម៉ន ឧស្សាហ៍​ឃើញ​មានអាចម៍រុយនៅលើបាយ និងសម្ល ជាញឹកញាប់។ ចំណែកដំណំា និងបន្លែបង្ការដែលមាននៅជុំវិញភូមិ កងឈ្លបខ្មែរក្រហមមិនអនុញ្ញាតឲ្យប្រជាជន​​បេះហូបទេ។ អ្នកប្រព្រឹត្តខុស ត្រូវនាំទៅអប់រំ, រៀនសូត្រ ឬសម្លាប់ចោល។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម សាម៉ន ធ្លាប់បានឃើញកងឈ្លបបណ្តើរ​ប្រជាជនយក​ទៅសម្លាប់ចោលដោយគ្មានកំហុស ដោយប្រជាជនទាំងនោះ គ្រាន់តែធ្លាប់រស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងមួយចំនួនទៀតធ្លាប់ជាគ្រូបង្រៀនក្នុងរបប លន់ នល់។ សាម៉ន បានឃើញថា កម្មាភិបាលខ្មែរក្រហម នៅតាមមូលដ្ឋាន គឺជាមនុស្សមិនចេះអក្សរ ឬមិនបានរៀនសូត្រ។ អ្នកទាំងនោះភាគច្រើនជាមនុស្សកាច គ្មានការយោគយល់ ហើយតែងតែធ្វើទារុណកម្ម និងសម្លាប់​ប្រជាជន ដែលធ្វើខុសគោលការណ៍របស់ខ្មែរក្រហមដោយមិនលើកលែង។ កាលនោះ សាម៉ន ក៏ធ្លាប់ត្រូវបានខ្មែរក្រហមប្រើឲ្យបុកស្រូវ និងជញ្ជូនស្រូវយកទៅទុក​ក្នុងជង្រុកដែរ។

កងទ័ពរណសិរ្សសាមគ្គីសង្គ្រោះជាតិកម្ពុជា សហការជាមួយកងទ័ពស្ម័គ្រចិត្តវៀតណាម បានវាយរំដោះប្រទេសកម្ពុជាពីទិសខាងកើត និងសង្គ្រោះប្រជាជនបានជាបន្តបន្ទាប់។[1]  នៅថ្ងៃទី៧ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩ កងទ័ពបានវាយរំដោះទីក្រុងភ្នំពេញ និងបណ្តាខេត្តនានាជាបន្តបន្ទាប់។ សាម៉ន ក៏​មានសេរីភាពបានមករស់នៅស្រុកកំណើត នៅផ្ទះរបស់ខ្លួនវិញរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ ចំពោះបញ្ហាសុខភាព សាម៉ន មានជំងឺលើសជាតិអាស៊ីត និងជំងឺឈឺសន្លាក់ដៃ-ជើង រ៉ាំរ៉ៃ។ គាត់តែងតែទៅទទួលការព្យាបាលនៅមណ្ឌលសុខភាពក្នុងឃុំ៕

[1] ឃួន វិច្ឆិកា និងអ្នកឯទៀត, ប្រវត្តិវិទ្យាថ្នាក់ទី៦៖ ខ្មែរ និងដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់វិបុលភាព ([ភ្នំពេញ]៖ អនុគណៈកម្មការមុខវិជ្ជាឯកទេសប្រវត្តិវិទ្យា ក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា), ២០២៥, ទំព័រទី៤១។