“កាលហ្នុង ភ្នំពេញ​ស្ងាត់ឈឹង។ កន្លែងណាមានមនុស្ស​នៅ មានតែកន្លែងនឹង។ កន្លែងណាគ្មាន គ្មានទេ។ ភ្លើង​តចោលតាម​ផ្លូវធំៗ។ កន្លែងណាគ្មាន​មនុស្ស​នៅងងឹត​សូន្យហ្មង។ មនុស្សនៅដោយ​កន្លែង។”[1] សូ គឹមយ៉ន ហៅរ៉េន អតីតយុវជន​ក្នុង​អង្គភាពពាណិជ្ជកម្ម​ខ្មែរក្រហម[2] បានចែករំលែក​យ៉ាង​ដូច្នេះ។ ខុស​ប្លែកពី​ប្រជាជន​កម្ពុជា​ទូទៅ ជីវិត​ស្ថិត​ក្រោម​របប​ខ្មែរក្រហម ពុំ​បាន​ប្រឈមជាមួយនឹង​ទុក្ខ​លំបាក​នោះទេ។ កត្តានេះ​ហើយ បាន​ញ៉ាំងឲ្យ […]...